شربتهای سکنجبین و سرکه انگبین

شربتی است حاصل پخته شدن یک جزء شیرین و یک جزء ترش در آب و معمولا شامل شکر ( یا قند یا نبات)، آب و سركه مي‏باشد و با حرارت دادن به غلظت معينی میرسد. حکما و اطبای ایرانی بر حسب ضرورت و شرایط بیمار و بیماری ترکیب آن را تغییر میدهند یعنی سکنجبین بسته به اینکه برای چه نوع مزاجی مصرف شود و برای درمان چه نوع بیماری بکار برود میتواند ترکیبش متفاوت باشد اما ترکیب پایه ثابت است و در اغلب موارد عصاره نعناع نیز به ترکیب اضافه میشود و بر حسب نسبت اجزای تشکیل دهنده اش از طبعی معتدل تا قدری سرد برخوردار است. اگر میزان سرکه در سکنجبین زیادتر شود، ترش میشود و مضر اعصاب، معده و ریه خواهد بود.

سرکه انگبین، همان سکنجبین است که جزء شیرین آن به جای شکر یا قند یا نبات، عسل است و طبع سرکه انگبین از سکنجبین گرمتر است.
.
سکنجبین یک داروی مفتح (گشاینده) سدد است.
دارای قدرت تکه تکه کردن (تقطیع) مواد لزج یا کشدار است.
سکنجبین یک داروی لطیف کننده مواد غلیظ بدن است.
داروی تسکین دهنده حرارت و حدت خون و صفرا است.
یک فرآورده بسیار مؤثر در رفع تشنگی ها به شمار می آید.
مصرف سکنجبین سبب می شود اخلاط رقیق از طریق ادرار از بدن خارج شوند.

از مهمترین خواص سکنجبین، مفتح بودن یا خاصیت بازکنندگی آن است مثلا سکنجبین باعث دفع رطوبتهای نامطلوب از معده و روده‌ها شده و دستگاه گوارش را پاکسازی میکند، به عنوان مثال ترشحات و اخلاط ناشی از ترشحات سینوزیتی که التهابی مزمن (و آلرژیک) یا التهابی حاد هستند.